مسکن ها قادرند درد را در منبع یا در مکانی بالاتر، در مسیر ادراکی، در دستگاه اعصاب مرکزی متوقف کنند.در حالی که مسکن ها که بر دستگاه اعصاب مرکزی عمل میکنند دارای عوامل بسیار قدرتمند مانند : "مورفین" هستند اکثرا مسکن های معمولی بر اندام های پیرامونی دستگاه عصبی عمل کرده و به عنوان داروهای ضدالتهاب غیر استروبیدی NSAIDS رده بندی میشوند.

این گروه شامل استیل سالیسیلیک اسید (SAS) که اولین بار در 1897 توسط فکیلس هونمان تولید شد و دو سال بعد "آسپرین" نام گرفت و برخی دستاورد های جدید مانند: "ایبو پروفین" و "پاراستامول" است. این دارو ها زیست سنتز پروستاگلاندین ها یعنی گروهی از هورمون ها ی موضعی درگیر در فرآیندهای مختلف از جمله التهاب را هدف قرار میدهند. آسپرین با جلوگیری از دو گونه آنزیم سیکلواکسیژناز نه تنها از سنتز پروستاگلاندین ها بلکه از ترمبوکسانهای لخته کننده خون نیز جلوگیری میکنند . بنابراین آسپرین اثر ها و عوارض جانبی فراوان دارد که برخی مطلوب مانند:جلوگیری از لخته شدن خون، پیشگیری از حمله هلی قلبی و جلوگیری از بروز برخی سرطان ها و برخی نامطلوب مانند: صدمه معده و کلیه ها است