بسیاری از ترکیبات شیمیایی وجود دارند که در مقابل نور حساس هستند. یعنی در برخورد با پرتوهای نورانی تغییر می کنند. برخی از این ترکیبات به ویژه هالیدهای نقره می توانند تصاویر را بر روی کاغذ تثبیت کنند مجموعه فرایند هایی را که که بر پایه ی این گونه خواص استوارند اصطلاحا عکاسی می نامند. اولین فعالیت عکاسی به سال 1727 میلادی برمی گردد. در ان سال شولز مشاهده کرد که مخلوطی از نیترات نقره و گچ در مقابل نور تیره می شود. در دهه ی 1830 یک فرانسوی به نام لویی داگر تصادفا کشف کرد که برای ظهور یک تصویر از یک ورق مس پوشیده شده از نقره که به وسیله ی بخار ید حساس شده باشد می توان استفاده کرد. این نوع تصویر که به تصویر داگری معروف شد در نتیجه ی شستشوی صفحه با محلول غلیظ نمک به دست آمد و حالت تثبیت دائمی داشت از اواسط قرن نوزدهم جنبه ی عمومی پیدا کرد. در سال 1839 داگر ضمن بررسی های بیشتر دریافت که برای برداشتن هالیدهای تقره نور ندیده ی باقی مانده بر روی فیلم یا صفحه ی عکاسی باید از محلول تیو سولفات سدیم استفاده کرد که با نمک های نقره تیو سولفات نقره محلول در آب که قابل شستشو با آب است تولید می کند فرایند پیشنهادی داگر موجب شد تا بتوان در کمتر از یک دقیقه عکس را ثابت کرد. در سال 1841 ویلیام تالبوت استفاده از فرایند تازه ای را اعلام کرد. این فرایند شامل تهیه ی کاغذ حساس در مقابل نور به وسیله ی یدید نقره است. عکس را بر روی این کاغذ به وسیله ی اسید گالیک می توان ظاهر کرد ( روشی که امروزه هم مرسوم است ) تصویر به دست آمده دقیقا برعکس وضعیت شیئی است که از آن به دست می آید.یعنی نواحی روشن آن تیره و نواحی تیره ی آن روشن ظاهر می شود. (تصویر منفی) این تصویر منفی اگر بر روی یک کاغذ حساس عکاسی قرار داده شود و پس از قرار گرفتن در مقابل نور ظاهر شود تصویری مثبت که با وضعیت اولیه ی شیئی مطابقت دارد (تصویر مثبت ) را می دهد.با وجود اینکه زمان لازم در فرایند تالبوت کمتر از فرایند داگر است اما تصاویر به دست آمده چندان واضح نیست آشکار است که برای رفع این نارسایی باید با روش مناسبی هالیدهای نقره را بر روی یک جسم شفاف تثبیت کرد.    

این کار در آغاز بوسیله ی سفیده ی تخم مرغ بر روی شیشه انجام میگرفت و تصویر های نسبتا روشنی بدست می آمد اما این تصویر ها به آسانی آسیب پذیر بود سرانجام در سال 1871 این مشکل توسط یک عکاس آماتور و فیزیکدانی به نام " مادوکس" به این صورت از میان برداشته شد که وی امولسیون ‍‍‍ژلاتینی از نمک های نقره را بر روی شیشه یا کاغد عکاسی تثبیت کرد در سال 1887 ایستمن دوربین کداک را نوآوری کرد که در آن یک فیلم پلاستیکی( نیترات سلولز) آغشته به امولسیون ژلاتینی به کار گرفته شده و با آن فیلم می توانستند یک صد عکس بگیرند اما اشکال این کار در آن بود که فیلم را همراه با دوربین می بایست به مرکزی که مراحل ظهور و ثبوت عکس در انجا انجام می گرفت فرستاده شود از آن زمان به بعد بود که فن عکاسی وارد مرحله نوینی شد.